Wiemy, że jako rodzice jednym z wyzwań, z jakimi musimy się zmierzyć, jest socjalizacja naszych dzieci z rówieśnikami. Kiedy nasze dziecko zaczyna wchodzić w interakcje z innymi osobami spoza kręgu rodzinnego, martwimy się, że coś może pójść nie tak.
Zwracamy uwagę na to, czy potrafią zintegrować się z grupą rówieśniczą, czy nie są zbyt introwertyczne, czy robią lub cierpią z powodu mobbingu i tak dalej. Jednym z czynników, które mogą utrudniać naszym dzieciom kontakty towarzyskie jest nieśmiałość i dziś będziemy o niej mówić.
Przede wszystkim należy pamiętać, że w przypadku małych dzieci mogą one prezentować swoją nieśmiałość poprzez nieufność i złość. Pamiętaj, że w pierwszych etapach życia nie mają one niezbędnych narzędzi, aby móc się wypowiedzieć. Dlatego nie będą wiedzieli, jak reagować na poszczególne sytuacje.
Z drugiej strony, młodzież wyraża nieśmiałość w inny sposób. Generalnie są zbyt introwertyczne i nie potrafią się socjalizować z rówieśnikami. Dodatkowo mogą na nie wpływać charakterystyczne dla tego etapu zmiany fizyczne, hormonalne i społeczne.
Dlaczego moje dziecko nie jest towarzyskie?
Jednym z czynników, które należy wziąć pod uwagę w nieśmiałości u 4 i 5 latków jest środowisko, w którym odbywają się zajęcia. Zwróć uwagę, czy dziecko ma wspólne zabawy i tematy z innymi dziećmi, czy tematy i sposoby zabaw odpowiadają jego upodobaniom i opanowaniu.
Aby dowiedzieć się, które z tych czynników wpływają na rozwój dziecka, należy zachęcać do dobrej komunikacji między rodzicami a dziećmi. Szukajcie sytuacji, w których dzieci czują się pewnie, mówiąc o swoich upodobaniach i niechęciach w nowym otoczeniu.
Jeśli są w wieku nastoletnim, zmiany fizyczne mogą wpływać na ich towarzyskość i komunikację. Czy to zmiana w ich głosie, rozwój ich ciała, czy obecność trądziku, może zwiększyć ich nieśmiałość. Jeśli moje dziecko jest nieśmiałe w szkole, jednym ze sposobów, aby mu pomóc, jest ocena i rozważenie środowiska oraz ludzi, z którymi się tam rozwija i wchodzi w interakcje.
Dzieci są w dużej mierze odbiciem swoich rodziców. Dlatego jeśli zaakceptujemy zmiany i różnice w myślach, działaniach i upodobaniach naszych dzieci i młodzieży, będą one czuły się wspierane i wspomagane w zmieniającym się świecie, w którym żyjemy.
Skutki nieśmiałości.
Nieśmiałość tak naprawdę nie jest niczym złym, o ile nie prowadzi do zaburzeń lękowych czy fobii społecznej. Osoby nieśmiałe mają problemy z relacjami z rówieśnikami, zarówno w środowisku społecznym, jak i zawodowym (szkoła, praca itp.). Ale to nie jedyny problem, jaki nieśmiałość może wywołać u dzieci. Wśród wielu konsekwencji możemy wymienić poniżej wymienione.
Potrzeba ciągłej aprobaty.
Niska samoocena oznacza dzieci, że wymagają aprobaty i uznania wszystkich wokół. W przeciwnym razie nie będą mogli czuć się jak i czuć się komfortowo w swoim środowisku.
Zależność emocjonalna.
Zbyt trudno będzie im się oderwać od tych, z którymi czują się dobrze. Dlatego nie chcesz opuszczać swojej strefy komfortu.
Podatność na krytykę.
Trudno im przyjąć krytykę. Krytyka jest niezbędna do rozwoju i poprawy we wszystkich dziedzinach, o ile jest konstruktywna.
Izolacja społeczna.
To normalne, że mają tendencję do spędzania zbyt wiele czasu w samotności lub że czują się w ten sposób, nawet gdy nie są.
Nieumiejętność obrony.
Czują, że nikt ich nie słucha i nie wiedzą, jak zachować się pod presją lub gdy ktoś ich atakuje.
Częste negatywne emocje.
Wśród nich możemy wymienić depresję, poczucie winy, smutek, lęk, wstyd itp.
Trudności w znalezieniu partnera.
Czują się niekomfortowo w intymnych relacjach z osobami, które uważają za atrakcyjne.
Jak widać, bycie nieśmiałym przez dziecko lub nastolatka może mieć wiele negatywnych konsekwencji. Wszystkie w końcu ograniczą ich w różnych obszarach, uniemożliwiając im dawanie z siebie wszystkiego.
Objawy nieśmiałości.
Przede wszystkim należy pamiętać, że nie wszystkie dzieci i młodzież wykazują ten sam stopień nieśmiałości. W niektórych przypadkach może stać się skrajny i opanowanie go jest prawie niemożliwe. Pomoc rodziców i nauczycieli jest podstawą, aby dziecko mogło ją pokonać.
Ponadto ważne jest, aby móc działać jak najwcześniej. W przeciwnym razie problem będzie narastał, a pokonanie nieśmiałości będzie znacznie bardziej skomplikowane. Może nawet rozwinąć się u nich fobia społeczna. Dlatego jako rodzice, nauczyciele i inni opiekunowie dzieci powinniście być świadomi poniższych objawów.
Brak interakcji społecznej.
To normalne, że nie wchodzą w interakcje z innymi dziećmi w ich wieku i wolą być same. Myśl o byciu częścią grupy nie jest dla niego przyjemna. Ponadto w obecności innych dzieci może być cichy, powściągliwy i zdystansowany. Generalnie nie okazuje swoich emocji i bardzo trudno jest mu zainicjować rozmowę lub aktywność z drugą osobą.
Zachowania lękliwe.
U dzieci nieśmiałych powszechne są zachowania lękowe i niepokojowe. Szczególnie, gdy muszą wyrazić swoją opinię na jakiś temat przed innymi ludźmi. Trudno im wyrazić swoje emocje w obawie przed odrzuceniem i wolą milczeć. W przypadku dzieci zbyt introwertycznych, nie będą one w stanie tego zrobić nawet w swoim wewnętrznym kręgu (rodzice i rodzeństwo).
Brak poczucia własnej wartości.
Innym częstym objawem nieśmiałych dzieci jest niska samoocena. To normalne, że czują się gorsze i nie wiedzą, jak się bronić czy reagować w różnych sytuacjach. W chwilach dużego napięcia mogą odczuwać bóle głowy, brzuszka, duszności itp. W bardziej skrajnych przypadkach mogą nawet stracić przytomność na kilka minut. W konsekwencji najprawdopodobniej mogą cierpieć lub już cierpią z powodu mobbingu w szkole.
Objawy psychofizjologiczne.
Należy również pamiętać o objawach psychofizjologicznych i psychosomatycznych. Wśród nich można wymienić m.in.:
1. ból głowy lub ból brzucha;
2. zaczerwienienie twarzy;
3. trudności w mówieniu (na przykład jąkanie);
4. niezgrabność podczas poruszania się (chodzenie, siedzenie itp.);
5. zawroty głowy i duszności.
Z drugiej strony niezwykle ważne jest, aby nie pomylić żadnego z tych objawów z pewnymi zachowaniami, które ma dziecko. Mogą się tak wykazywać w szczególnych sytuacjach. Dzieci, które milczą przy ludziach, których nie znają, mają niewielu przyjaciół lub mają trudności w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi w dużych grupach, ale nie w małych, nie są nieśmiałe.